Kropka

Kropka, kropka, kropka, kreska, kropka, kreska. Amen.
Na zapisaną kartkę wylał się atrament.

Słów niby mniej
Ale tyle samo

Uwięzionych słów niezliczona ilość pod niebieską atramentu plamą.


Myśl ulotna zatrzymana siłą wbrew jej woli.
Przyklejona do kartki krzyczy że ją
boli

Uśpione sentencje pogrzebane głęboko
Niedostępne
Przykryte niecnie kleistą koronkową zasłoną

Tak leżą.
Umierają powoli
Nic nie mówią, tylko
krzyczą, że je
boli

Moment ten

MOMENT TEN

Przez chwilę:

Lewitacja, akrobacja,

Upadek będzie bolesny.

Myślami na górze,
Siedząc na krześle.

Jeszcze pięć minut.
Jeszcze świat ma czas się skończyć.

Jeszcze cztery
I wracam
Z zaświatów
Do domu
Chyba.

Tańcząc na chmurze
Mam świadomość
Że stąpam po deszczu
I razem z nim spadnę

Upadek będzie bolesny.

Ale teraz
Jeszcze mam czas

Latam, wiruję

Spadam

Nie żyję.

NIC

Każdy, ja, Ty, Pan i Pani
O czymś marzy
za czymś goni

Jednak o czymś zapomnieliśmy
Że jest NIC i że nic nie ma.

Po co teraz skoro Wczoraj nie istnieje
Teraz trwa a za chwile, przeszłość się z nas śmieje.

Więc zatrzymać chcesz tę chwilę aby trwała wiecznie?
Ta sekunda to jest NIC, ważna? niekoniecznie.

Życie więc jest snem, momentem, - marne złudzenie
Dopiero gdy już śmierć nadchodzi widzisz przebudzenie.

I życie wtedy nabiera rozpędu, w jednej chwili wszystko jakby było Wczoraj.
I tylko jedna myśl dręcząca, męcząca.
Jeszcze.
Nie umieraj.

Ostatnia chwila,
dłuższa od życia całego.
I wtedy wiesz już.
Że NIC było,
NIC nie ma,
a będzie WSZYSTKO.